Don Americano

De drie mannen zaten in een kamer zonder ramen. Ondanks het blazen van de airco stond het zweet hen op het voorhoofd. Eén van hen, een ietwat slungelige man met een strakke zijscheiding, staarde naar de schaal met dadels op het midden van de tafel. De kleinere man die tegenover hem zat keek naar de man aan het hoofd. En alsof hij wist dat het ging gebeuren schoof hij de schotel met dadels naar hem toe, toen hij aanstalten maakte er één te pakken.
‘Bedankt Steve’, zei de man aan het hoofd. Hij stopte een dadel in zijn mond. ‘En dan zou ik nu graag willen horen wat we gaan doen. Wat is de strategie.’
De twee mannen aan weerszijden van de man aan het hoofd keken elkaar vlug aan. Er viel een korte stilte.
De lange man kuchte. ‘Nou, wat we kunnen doen, is het percentage van de heffingen verhogen. Dit gaat in tegen het advies van de experts, maar het zal extra druk leggen op-‘
‘Ben ik hiervoor naar deze godvergeten woestijn gekomen Jared?’ De man aan het hoofd keek met een zeker dedain naar zijn tafelgenoot, die zijn blik beschaamd afwende. ’Ik wil een oplossing. Een strategie die ons definitief van dit blok aan ons been zal verlossen.’
‘Twintig procent erop is veel. Onderschat dat niet.’
‘Oh dat is niets voor mij, onderschatting’, sprak de man aan het hoofd. ‘Overschatting, dat is eerder het probleem.’ Er viel een stilte. De lange man staarde naar zijn voeten terwijl hij de ogen van de man aan het hoofd -die niet geheel toevallig ook zijn schoonvader was- voelde priemen.
‘Steve?’
De kleine man met het witte haar kuchte zenuwachtig. Op enthousiaste toon begon hij te praten.
‘Eén van de mogelijkheden, hoewel onconventioneel, is een volledig embargo. Niet alleen voor hem, maar ook voor iedereen met wie hij handel drijft. Het is radicaal maar-‘
De man aan het hoofd slaakte een zucht. ‘Is dit niet waar we het over hebben gehad? Sancties, geld, heffingen, het raakt hem niet. Zijn economie draait op volle toeren, dat zien jullie toch ook? Hij heeft baat bij dit circus, dát is waarom het doorgaat. Omdat hij er baat bij heeft en wij zijn zure ballen in onze monden proeven. Ik wil zijn zure ballen niet meer proeven, begrijp je. Ik wil dat hij mijn zure ballen proeft.’
De man genaamd Steve knikte hevig. ‘Ja, precies ja!’ Weer wisselde hij een blik met Jared.
‘Dan’, begon Steve, ‘was er nog een ander idee dat wij hadden. Wederom, uiterst onconventioneel. Moreel discutabel, wellicht. Het is maar hoe je er naar kijkt.’
‘Bespaar me het voorspel.’
‘Detentiekampen.’ De man aan het hoofd bleef stil dus Steve vervolgde: ‘Detentiekampen naar Siberisch model. À la goelag, zou je kunnen zeggen. Voor eenieder die ook maar een matroesjkapoppetje op zijn koelkast heeft staan.’ Jared knikte hevig.
‘Martelen, alles erop en eraan. We gaan middeleeuws op ze. Moedertje Rusland zal ze niet kunnen redden.’ De opgeheven hand van zijn schoonvader maande hem tot stilte.
Verwachtingsvol keken de twee mannen naar hun leider.
‘Steve, Jared,’ sprak hij na een lange stilte. ‘Omdat jullie intelligente mannen zijn, hoef ik jullie niet uit te leggen dat er nogal wat haken en ogen zitten aan dit voorstel. Jullie snappen dondersgoed dat Hij dit niet zal accepteren, dat Hij onze burgers aan dezelfde narigheden zal onderwerpen, dat we alle goodwill van de internationale gemeenschap die we nog overhebben zullen verliezen. En omdat jullie dit weten zal ik jullie een serieus antwoord besparen.’
Vreemd genoeg leken Steve en Jared met ieder uitgesproken woord van de man aan het hoofd een fractie te krimpen. De man aan het hoofd leek juist te groeien. Alsof hij zich voedde met de onkunde van zijn tafelgenoten.
‘Daarom,’ vervolgde hij, ‘lijkt het mij beter om jullie míjn plan voor te leggen.’ Verwachtingsvol keek Steve naar zijn baas.
‘Het is een plan dat, net als dat van jullie, radicaal is. Meer dan dat: Extreem. Het is een plan dat zijn weerga in de moderne geschiedenis niet kent. Waarbij mensen eerder zullen denken aan de Grieken, of de Romeinen. Maar als dit plan lukt, zullen ze voortaan denken aan mij.’
Dit was waarvoor hij was teruggekeerd, dacht Steve. Hiervoor had hij zich langs al die prominenten gevleid: Om een plekje te bemachtigen in deze kamer. Aan de voeten van zijn meester.
‘Anders dan het plan van jullie’, sprak de man aan het hoofd, ‘haalt MIJN plan de angel uit de spreekwoordelijke bij. Nee— sterker nog, mijn plan verwoest de bij. De bij die er toe doet tenminste. De koningin. En met de verwoesting van die bij zal de hele kolonie verworden tot een stuurloze chaos, snakkend naar een leider die hen vergeven zal voor al hun zonden.’ De man aan het hoofd leek nu boven Jared en Steve uit te torenen. ‘Als jullie begrijpen wat ik bedoel.’ Vanachter zijn pupillen leken vlammen te schitteren, toen hij zei: ‘Ik zal doen, wat gedaan moet worden.’
Hevig schudde Steve zijn hoofd om aan te tonen dat hij het begrepen had. De man aan het hoofd trok zijn wenkbrauw op. Steve haalde zijn telefoon tevoorschijn en toetste met trillende vingers het nummer in.

In de goudgeplaveide badkamer keek de man die eerder aan het hoofd van de tafel had gezeten naar zijn spiegelbeeld. Achter de oranje laag op zijn huid wist hij dat een veel bleker, ouder gezicht schuilde. Hij droeg het poeder als een schild, dachten anderen, om zo zijn kwetsbaarheid te verbergen. Maar ze hadden het mis. Hij verborg niks, nee, het ging verder. Hij geloofde er niet in. Even kneep hij zijn ogen samen. Een grimas van pijn. Hij wierp een blik over zijn schouder.
Jared zat op zijn knieën, met zijn handen in het rectum van zijn schoonvader. ‘Hoe voelt dat?’
De oranje man knikte en keerde zich ietwat wankelend naar Jared toe, waardoor zijn fallus het puntje van diens neus schampte. Jared toverde een verbeten glimlach op zijn gezicht en stond op, ademend door zijn mond om de zure lucht te verdringen.
‘Dus, nog één keer’, sprak Steve, die zenuwachtig wiebelde op zijn benen, naast de glinsterende wastafels. De oranje man schraapte zijn keel.
’Ik voer het gesprek alsof ik van plan ben geen extra sancties op te leggen. Alsof ik simpelweg geloof dat een oplossing via diplomatie binnen handbereik is. Hij zal mij naar de mond praten. Ik zal een grap maken en hij zal lachen. Dan zal hij een grap maken en ik zal lachen.’
‘Uitstekend, uitstekend’, zei Steve in zijn nopjes. ‘Dan, na zo’n vijftien minuten, geeft u aan—‘
‘—naar het toilet te moeten’, nam de oranje man het weer van hem over. ‘Ik vraag toestemming, om geen argwaan te wekken. Ik zal dit krijgen en vervolgens rustig naar het toilet lopen, geëscorteerd door de Prins. Ik sluit de deur, draai het slot erop en haal de pen uit mijn… Ik draai de dop eraf en laat de pen in mijn mouw glijden. Ik loop terug naar de tafel. Ga naast hem staan. En…’
‘En vergeet niet-’, Steve drukte zijn wijs- en middelvinger in de nek van de oranje man, op de plek waar zijn halsslagader zou moeten zitten.
‘Met kracht, met overtuiging, de diepte in.’
‘En dan trekt u hem eruit.’
‘Zodat het bloed een weg naar buiten vindt. En in de chaos die ontstaat omdat ze denken dat ze hem nog kunnen redden— Omdat ze niet weten van het gif, grijp ik de Prins bij zijn arm en trek hem met mij mee naar de uitgang.
‘En voor u het weet staat u weer veilig op de green!’
‘Met een club in mijn hand, één probleem minder en een squadron Russische oligarchen in mijn broekzak’, besloot de oranje man grimmig.
De ogen van Steve sprankelden nu werkelijk van bewondering. Dit was een man die zijn gelijke niet kende, dacht hij. Een man met de vrijmoedigheid van een leeuw. Het was deze man die hij zijn President mocht noemen.

De Prins had de President begeleid naar de balzaal waarvan de deuren werden geopend door een lakei. Hij zat er al, zag de President, die kleine opdonder, met zijn lijzige blik. Zo natuurlijk mogelijk als de pen in zijn anus het toeliet, wandelde hij naar hem toe, de pijn verbloemend met zijn breedste glimlach.
Hij stak zijn hand uit. De man aan de tafel stond op, en schudde hem.
‘Donald.’
’Vladimir.’

Geïnspireerd door onderstaand nieuwsartikel en de scène uit The Godfather waarin Michael besluit zijn vader te wreken. https://www.volkskrant.nl/buitenland/poetin-en-trump-ontmoeten-elkaar-waarschijnlijk-bij-gezamenlijke-vrienden-in-het-midden-oosten~b4cbcd91/